Uit elkaar vallen…

Sommige omstandigheden zorgen ervoor dat we eens goed naar onszelf kijken. Het doet ons iets realiseren, iets wat er altijd al was. Iets wat ervoor zorgde dat jij je anders voelde dan anderen.
Een dergelijke realisatie kan beangstigend zijn, maar het kan ook bevrijdend zijn.
Het kan je doen voelen alsof je uit elkaar valt, om een andere jij te onthullen. Een jij die heel vreemd en bijna buitenaards kan lijken voor jezelf, maar ook heel herkenbaar. Met wie je je gemakkelijker kunt identificeren.
Iemand die uniek is, en prachtig.

Het hart is een Oceaan vol Geheimen…

Soms hebben we geluk, en vinden we iemand die we onze diepste en donkerste geheimen kunnen toevertrouwen. Geïnspireerd door Rose…

De Gekte Omarmen…

De meesten van ons doen hun best zich aan te passen en geaccepteerd te worden. Onze echte persoonlijkheid wordt verborgen onder een laag van ‘normaalheid’.
Het moment dat we accepteren hoe de kaarten gelegd zijn, en we onszelf accepteren zoals we zijn en wat we voorbestemd zijn te worden, is het moment dat we onze innerlijke gekte accepteren.
Voor ieder van jullie die klaar is om zichzelf te accepteren, neem ik mijn hoed af.

Maskers…

Ieder van ons draagt ze. Soms wanneer we niet willen dat mensen weten hoe we ons voelen. Soms om onszelf voor de gek te houden, dat zolang we onze gevoelens negeren, ze niet bestaan. Soms om onszelf te beschermen.
Het dragen van maskers is een kunstvorm. De kunst ervan is om niet verdwaald te raken in jezelf verbergen, en je eigen ik te verliezen…

Wees Gelukkig

Dit is een uitspraak met een ironisch randje. Want dit waren jouw afscheidswoorden aan mij, slechts enkele dagen voor je heenging.
Hoe kan iemand écht gelukkig zijn, wanneer jouw verlies zo’n groot gat heeft achtergelaten? Jij, die mij het leven gaf, en die mij waarschijnlijk het beste kende van iedereen.
Dat was de vraag die ik mezelf bleef stellen in het jaar na jouw vaarwel.
Nu weet ik dat ik gelukkig KAN zijn. Dat besef komt langzaam, en soms kan jouw verlies nog steeds aanvoelen als een mokerslag. Maar ik heb geleerd om meer te genieten van de kleine dingen, en al deze kleine dingen stapelen zich op tot een groot besef van geluk. Mijn tattoo is daar een herinnering aan. Ik hou van je mama…

Muren bouwen…

Muren. Iedereen bouwt ze. Om onszelf te beschermen tegen verdriet, pijn en teleurstelling. Soms bouwen we deze muren zó hoog, dat het lijkt of we niets meer voelen, behalve een afstand tussen ons en de mensen om ons heen. Ik had zo’n grote muur om mij heen, dat het mij in de weg stond. Veel dingen waar ik van had kunnen genieten, gingen langs me heen. Toen ik 25 werd, besloot ik dat het tijd was deze muur af te breken, en weer te beginnen met voelen en leven.
Dit heeft soms als resultaat dat ik gekwetst word, wat flink klote is. Maar ik maak liever deze gevoelens door, dan dat ik die muur weer om mijn hart heen bouw. Bouw jij ook muren?

Aangetast…

We worden puur en onschuldig geboren. Naarmate we opgroeien, wordt deze onschuld aangetast. Aangetast door ervaringen. Door dingen die ons zijn aangedaan, of door de dingen die we anderen aandoen.
We worden soms gekwetst, of we maken bepaalde keuze, terwijl we niet begrijpen welke consequenties hieraan verbonden zijn.
Maar is dat een slecht iets? Is het verliezen van onze onschuld echt iets om verdrietig om te zijn? Of betekent het eigenlijk dat onze ervaringen ons meer compleet maken? Meer in staat om te gaan met toekomstige uitdagingen, om anderen te helpen wanneer ze door moeilijke perioden gaan, wetend dat er altijd licht is aan het eind van de tunnel. En bovenal, meer in staat onszelf te begrijpen en te accepteren.

Jij laat mijn hart zweven…

Maar, gezien het feit dat het hart ‘alleen maar’ een spier is, en het in feite onze hersens zijn die ons vertellen hoe en wat we voelen, zou de zin moeten zijn: Jij laat mijn hersens zweven.
Maar dat ziet er een beetje raar uit en minder romantisch, vind je niet?
Ik wens je een fijne Valentijnsdag!

Hulpeloos…

Het was een zonnige dag toen een 4-jarig meisje bloemen ging plukken bij de school naast haar huis. Toen ze een mooi boeketje had, merkte ze ineens de man op die vlakbij haar zat, en haar lachend vroeg of hij ook bloemen mocht plukken. Het meisje lachte terug.
Een moment later werd ze bij haar arm gegrepen en in een paar bosjes getrokken die bij de school groeiden. Het meisje liet haar bloemetjes vallen, en de man liet zichzelf aan haar zien.
Enkele momenten later schrok hij van de roep van de moeder van het meisje, die naar haar op zoek was. Hij rende weg, en het meisje rende naar haar moeder. Ze vertelde haar moeder over die aardige man, die haar plotseling de bosjes in trok. En die melk over haar had geknoeid.
Het duurde jaren voor het meisje begreep wat er was gebeurd. Ze was een onzeker meisje geworden, die serieuze problemen had met het vertrouwen van mensen. Ze was lange tijd bang geweest om met het licht uit te slapen.
Toen ze 25 jaar werd, besloot ze dat ze lang genoeg slachtoffer was geweest, en met de hulp van een vriend die reiki beoefende, leerde ze eindelijk deze ervaring een plekje te geven.
KINDEREN VERGETEN NIET…
Dit is een waargebeurd verhaal. En ja, dat kleine meisje was ik, en mijn moeder de heldin van het verhaal.

Worstelen…

Soms stapelen gebeurtenissen en veranderingen zich zo snel op, dat we niet meer in staat zijn deze goed te verwerken. Met als gevolg dat we in conflict raken met onszelf en de wereld om ons heen. We moeten vechten om ons hoofd boven water te houden, terwijl het lijkt alsof een bepaalde kracht ons onder trekt.

Overwinnen…

Hoe het leven en mensen ook proberen om ons onderuit te halen, ons zelfvertrouwen beïnvloeden, we hebben de kracht om onze worstelingen te overwinnen. Sterker worden dan ooit tevoren, en meer in staat om om te gaan met obstakels die nog op ons pad zullen komen.
Zoals een fenix uit as herrijst, herrijzen wij uit ons verleden…

Onwelkome Vriend…

Je komt en je gaat. Soms vind ik het prettig dat je er bent, wanneer het te druk wordt om mij heen, en ik even met rust gelaten wil worden.
Maar voor het merendeel besluip je mij, op momenten dat ik jou het minst verwacht. En altijd blijf je langer dan gewenst. Hoewel ik omringd ben door mensen van wie ik houd, en die van mij houden, ben jij altijd aanwezig in de schaduw, je kans afwachtend om mij weer te bezoeken. Jouw naam: Eenzaamheid…

Gevangenbewaarder…

Soms zorgen de ‘wat als’ bij mij voor insomnia. Wat als ik dit had gezegd? Wat als ik dat had gedaan? Wat als dit of dat was gebeurd?…
Dezelfde gedachten blijven zich herhalen in mijn hoofd, steeds opnieuw, zoals vissen doelloos rondzwemmen in een vissenkom.
Ik ben degene die deze gedachten toelaat in mijn hersens, die mij lastigvallen, mij pesten en mij wakker houden.
Conclusie: Ik ben de bewaarder van mijn eigen gevangenis.